Als ge kweelt dan vaart de Wannes uit

‘als ik u zie, breken wolken in een ijlblauw wegenspoor / moeder haas hupt in het stoppelveld van appelsienenzon / engel zijt ge telkens als ge kweelt dan vaart de Wannes uit.’ Dat is het begin van ‘Rodica spreekt walvis’ uit de bundel Gedichten voor de kleine reus van Peter Holvoet-Hanssen. Het is een van de drie gedichten die ‘zijn gebaseerd op de leefwereld van Sara Verbraecken’, zeggen de aantekeningen achterin. Het filmpje hieronder laat, kort, kennis maken met deze jonge vrouw.

Het dichterschap van Holvoet-Hanssen is bijzonder, een meer algemene en toch toepasselijke term is er niet voor te vinden. Zijn optredens zijn ware belevenissen, zijn bundels zijn spiegelpaleizen waarin de taal vanuit steeds een andere hoek wordt bekeken, beklopt en gereorganiseerd. Holvoet-Hanssen is een van de erfgenamen van Paul van Ostaijen – al heb ik daarbij een opmerking: bij Van Ostaijen werd de poëzie geschreven vanuit een ‘bezette stad’, waarin ‘feesten van angst en pijn’ werden gevierd, terwijl Holvoet-Hanssen (ook als stadsdichter) meer de representant is van het blije gedachtegoed dat we allemaal fijne mensen zijn en dat de stad Antwerpen een wonder van culturele diversiteit vertegenwoordigt. Van Ostaijen was tegen, Holvoet-Hanssen is altijd voor.

Maar in ‘Rodica spreekt walvis’ bereikt hij toch een hoogte die niet veel Nederlandstalige dichters gegeven is. En hij laat zien dat het voordragen van poëzie niet onmiddellijk hoeft de verzanden in de domineestoon die zo veel dichters aannemen, als ze een voet op het podium zetten. Bovendien is het filmpje heel erg geschikt voor als ik, ooit, een keer, zomergast mag zijn. Als opwarmer. Om een verhaal te vertellen over de kracht van poëzie.