Maand: mei 2012

lezen (70)

Onderstaand gedicht is van Dries Janssen, een schrijver en dichter uit Belgisch-Limburg. Blijkbaar was hij het dialect van zijn jeugdjaren, in Eisden, niet verleerd.

Ik vind het gedicht mooi. Dat ligt aan een paar dingen. Aan de taal natuurlijk, die me heel dicht terugbrengt naar mijn jeugdjaren, waarin ik dialect sprak, een dialect dat niet veel verschilt van wat ik hieronder lees. Niet verwonderlijk: Eisden en Leveroy liggen niet zo heel ver van elkaar. Dat is echter emotie, en het zegt op zich niets over het gedicht zélf. Doorgaan met het lezen van “lezen (70)”

Zwemles (5)

Mijn vijfde les, hoewel, die van T. Zij heeft er in elk geval geen zin in, elke week niet. Maar nu vooral niet, want een klasgenootje van haar dat in dezelfde groep zit, is ziek. T huilt voor de les en ik vermoed dat het een mengeling is van angst en geen zin / geen zin in het onbekende. Net als ik vroeger maakt ze niet graag een sprong richting / in het onbekende (maar in tegenstelling tot mij kan ze dat wel goed, na enige aarzeling).

Weer een vol café. Het terrasweer is nu wel voorbij, of me moeten volgende week ineens een mooie nazomer zien gebeuren. Het is overigens niet koud, eerder ‘fijn’ (20-22 graden), maar het waait en soms valt er een druppeltje regen. Doorgaan met het lezen van “Zwemles (5)”

Zwemles (4)

Het formuleren van een poëtica, dat de jonge dichter M… nu aan het doen is (op zijn weblog), komt op mij altijd zo triestig over. Het is een kruising tussen een sisyfusarbeid en een tantaluskwelling. Bovendien: wie op zijn 23e een uitgesproken poëtica heeft, zou op zijn dertigste al een ouwe lul kunnen zijn.

In het zwembad. Vandaag weinig mensen, relatief rustig. Gek genoeg staat de muziek harder. The Cure. Vreemde muziek in deze oprecht-volkse omgeving. ‘Why can’t I be you.’ Wat articuleert Smith toch mooi-duidelijk. Doorgaan met het lezen van “Zwemles (4)”

Zwemles (3)

Vijf vrouwen aan een tafel. Of het vriendinnen zijn weet ik niet, maar binnen de kortste keren vertellen ze elkaar, nee, niet alles, wel veel. Eén vrouw werkt bij een programma (op tv) dat over pesten gaat, het programma is gemaakt naar ‘een Amerikaans concept’, een ander doet iets op een advocatenkantoor.

De vrouwen praten alsof ze iets in te halen hebben. Elkaar aanvullend, het woord nemend als de een zwijgt, verhalen over kinderen en over kinderen en over kinderen. Die allemaal iets kunnen, of gaan kunnen (of zouden moeten kunnen, denk ik op mijn beurt). Doorgaan met het lezen van “Zwemles (3)”

Ongelovig katholiek – Pinksteren

Hoewel niet van belang ontbloot, hing Pinksteren er als feest altijd een beetje bij, als het vijfde wiel aan de wagen na de Adventstijd, Kerstmis, Pasen en Hemelvaart. Hoewel het begin van de christelijke kerk werd gemarkeerd, deden wij er weinig aan. Zelfs onze pastoor haalde niet het onderste uit de liturgische kan, als ik het me goed herinner.

De passage waarin de Heilige Geest zich uitstort staat in het boek Handelingen en gaat zo: Doorgaan met het lezen van “Ongelovig katholiek – Pinksteren”

Zwemles (2)

Een vol café, want buiten regent het. De meeste ouders bestellen niets, of zo weinig mogelijk. Meegebrachte etenswaren (een banaan, een liga, iets onduidelijks) worden in kinderen geschoven en de tuitbekers met appelsap staan gezellig naast de kopjes munt- of rooibosthee. Of gewone thee, dat komt ook voor.

Uit balorigheid bestel ik twee keer een koffie verkeerd. Ik heb zin in een broodje bal, met mosterd, zo’n balletje uit de jus… maar dat mag niet, want ik ben op mijn manier op dieet.

Ik zit aan de leestafel, naast een vrouw met een tijgerblouse (type: ‘in mijn jeugdjaren at ik ze allemaal óp’). Doorgaan met het lezen van “Zwemles (2)”

Lezen (69)

Ik lees Harry Potter en de steen der wijzen. Het gaat in dit boek tot nu toe over geheimen: Potter weet niet dat hij een tovenaar(szoon) is, dat is jaren en jaren voor hem geheim gehouden. Pas op zijn twaalfde verjaardag wordt hem onthuld wie hij is; van het ene moment op het andere wordt hij iemand anders. Krijgt hij betekenis.

Hij gaat via een onzichtbaar (geheim) perron naar een school die niemand (= geen van de dreuzels), behalve de tovenaars en tovenaressen, weet te liggen. Die school is het bastion van kennis, waar Potter het vak waartoe hij is voorbestemd zal leren. Doorgaan met het lezen van “Lezen (69)”

‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen’*

Voor de familie Nicolich en Jan van der Valk

Nergens ben ik thuis, behalve in hotels en grote huizen.
Mijn smaak: die van een lekkerbek. Vandaal van hart,
maar met een kern van suikergoed. Het haar zo zwart
als toermalijn. Ik ben de dichter die voor u een lied,

een lofzang of een in memoriam zal schrijven. Kijk: 
de camping is al leeg. Het huis gesloopt. De kamer
als door een tornado leeg geveegd. Ik schrijf u helemaal
aan gort. Mijn zinnen als gitaarsnaren zo strak.

Tot slot: hier is de rekening. U kunt die desgewenst
voldoen in maandelijkse porties. Ja, die lege plek,
daar moet uw signatuur. Daar komen we dan samen,
na wat overleg, adviesgewijs, zonder veel moeite uit.

* Citaat: J.J. Slauerhoff

Lezen (68)

Als lezer schiet ik nu al zo’n veertig jaar hopeloos tekort. De lijst klassiekers die ik niet gelezen heb, wordt met de dag langer. De stapel werken van schrijvers die mij totaal onbekend zijn, wordt groter, nee, hoger dan de hoogste Dom, in het kwadraat.

Volgens mij zit in dit tekortschieten, in dit permanente falen, de kern van wat een lezer tot een lezer maakt: het besef dat hij niet alles kan lezen. De lezer de dat besef ontspannen in zich meedraagt, heeft de grootste kans om lezend oud te worden. Wordt de lezer er verkrampt van, dan zal hij zich verliezen in verveling, cultuurpessimisme en het lezen van de letterkundige kroniek van Carel Peeters. Doorgaan met het lezen van “Lezen (68)”